Површина без површности

Еј, ти. Да ти. Што веднаш ке ми замериш за печатните грешни и заботавените запирки. Тука престани со читање. Без некаква цел е површностите кои ги бараш, овде да ги најдеш за да те нервираат. Остави ми ги мене моите неперфектности да ме радуваат постојано потсетувајќи ме дека грешките се својствени за машините, не за луѓето и дека од истата причина светот не слушнал за фабрички гревови.

Не барај да ти простам што нив ти не ги разбираш на мојот начин. Не, не те обвинувам за апстрахираност од чувства. Можеби е само незнаење и некултура. Ама пак не можам да ти простам. Како што не можам да си простам за чај што од невнимание сум го оставила да се олади. Или за научена лоша песна во автобус на екскурзија. Како што не можам да си простам силувана креативност и креативност што немала оргазам одамна.

Ама ти сѐ уште си тука. Можеби бараш уште некоја несовршеност што ќе е понесовршена од некоја што е твоја? А забораваш дека другарчето што исто така добило лоша оцена е оправдание што останува некаде во основно. И дека никако твојата несовршеност нема да изгледа подобро само затоа што мојата е полошо оценета.

И сега би требало да ти кажувам како ти е егото сито, ама духот анорексичен. Дека не ја слушаш песната, ами го гледаш само спотот. Дека те населила површност, и мислиш оти не боли, нема да те убие.

А наместо тоа, јас сум во еден иритирачки ротирачки занес. Ротирачката врата ме води во очај: ми покажува влез и излез истовремено. Ме тера да се сомневам и да се прашувам и да се превозмогнувам. Можеби не смееше теркот да го потчинам на спонтаното одлепување од она што го нарекуваат исправност? Онаа генеричка исправност, гола и иста за сите.

И тогаш, пак ми текнува. Знаете, она за машините и луѓето. И се присетувам уште и дека не сакам до мене безгрешен пронајдок, макар и би ротирал околу апсолутно совршена оска. И дека и јас сакам да бидам човек до некого, макар и со сите несовршености кои машините би ги детектирале.

Страница 323

Од иста единствена причина сакам да одам на фудбалски натпревари и фингирани протести – да си го исфрлам бесот. Само таму им е нив продуктивноста: цел тој остаток енергија лесно се пренесува преку гласно скандирање во воздухот и продолжува да лебди далеку од тебе, како испуштен хелиумски балон. Ама никако да му продадам деведесет минути на фудбалот или да добијам транспарент со ручекот. Барем додека верувам во моќта на загорените макарони и отстранувањето на нивните остатоци од садот за мене значи и отстранување на бесот.

И не е само посветеното време во кујната вентил со кој го имам запознаено бесов. Сме поминале сѐ: од телесно исцрпување до деструктивно шетање по туѓи нерви. И болно, и корисно, и забавно и проследено со жалење. Никако уникатно и специјално, но целта е постигната, а процесот завршен.

Но, само во недостиг на креативна експанзија. Во креативен занес, дури и го сакам бесот. Го продолжувам неговото живеење, но во една друга форма. Со внимание го обликувам и му давам име, изглед, карактеристики. Можам да те излажам и ти да го засакаш, па да го земеш и ме ослободиш од него. Можам да направам твојот бес да го најдеш во мојот, па моето ослободување да биде и твое.

А има и такви убави бесови што претендирам да ги задржам. Токму таков бес го пишува текстов, кој од некоја необична причина што веројатно ти, небитен човеку, никогаш нема да ја дознаеш, има наслов Страница 323. Нема зошто да ти е познато нешто што ми е надвор од разумот. Зашто слободна сум. Сѐ додека гори фантастичниот оган. А слободата ми го дава секое право да бидам бесна на најдобрите можни начини.

Така и сабота. И ти, ако препозна стихови на Мајке во текстов. А ако твојот бес слуша друг жанр, пренеси му дека може да избира: Дубиоза колектив, Београдски синдикат, ЛД Пистолеро... На Таксират. Од 20 часот. Во Метрополис арена.

Насловот е небитен

Најобезбедените места не се и најбезбедните. Ќе ставиш катанец, две врати и куче, и пак, некогаш ќе те пречека таму провалник. Некој ќе ја повреди твојата неповредливост, ќе ти го исплаши стравот и ќе ти ја избезуми безумноста. И те победил. Влегол внатре, а ти не знаеш дали дошол за да подели со тебе топлина или само за да си ги избрише чевлите. 

Ама стравот е исплашен и молчи. На твојата фреквенција се слуша смелоста, готовноста, па дури и дрскоста. Онаа убава дрскост која ти го поместува тлото под нозете за да те однесе кај материјализираните сни. Со истата таа дрскост им прскосиш на минатите радости, зашто рака си им подал на некои нови, ветувачки радости. Си станал дрзок и спрема себе, зашто ѝ прскосиш дури и на сопствената сегашност. Таа станува аморфна, безимена, недефинирана. Ама ако, додека е убава, не ни мора да биде поразлична.

А убава е. Можеби затоа што е нова. Можеби затоа што е поинаква. Посакуваш да ја сакаш и кога ќе биде стара и иста. И веруваш дека ќе ја сакаш. Тоа го зборуваат некои исто толку недефинирани и безимени одекнувања, кои се повторуваат доволно долго за да сфатиш дека се сериозни. Но, зборуваат и дека правилата на игра се смениле, па сега мораш да ставиш влог за да продолжиш да учествуваш.

Ти не се ни пазариш. Учеството го плаќаш во готово. Плаќаш со сите можности кои ги имаш, само за да ја добиеш таа една да учествуваш. И очекуваш успех. А успехот е крива линија, која ја сакаш само во правец горе. И исто толку непредвидлива и страшна. Вртоглава станица на која ти ги чекаш возовите, а не тие тебе.

Токму тоа чекање те исцрпува. Дури и оптимистот станува песимист кога оствареното очекување доцни. И ете го, стравот како покорен пес се вратил. Сега тој е храбар, смелоста исплашена. Сега сегашноста ги бара формата и местото кои ѝ припаѓаат. Па затоа мораш да одговараш на непоставени прашања. А кога прашуваш, слушаш молк. Некогаш пак, не ни прашуваш. Стравот е погласен од твоето прашање, го надминува и го гуши. Како еден од оние лоши соништа, кога со сите сили се обидуваш да дофатиш нешто, ама тоа никако да се најде во твоите раце.

Ти недостига дрскоста која ја имаше на почетокот. Барем нешто да останеше од неа, па да ја искористеше и да се разбудеше во убавата и безимена сегашност која ја имаше. Сега безимената сегашност не ужива во својата безименост зашто таму се населил стравот. Ги искористил портите што си ги оставил отворени надевајќи се дека очекуваното ќе помине низ нив. И со оглед на тоа дека ги земал своите куфери, веројатно има намера подолго да остане. 

А ниту стравот, ниту неветувачката тишина се добро друштво, дури и кога очајно не сакаш да бидеш сам. Но сепак, на крај, од провалникот зависи дали ќе те остави со нив да делиш топлина.

Ода на минатото

Да го бараш минатото е исто како да правиш автостоп, покажувајќи со палецот кон возило кое веќе поминало. Знаеш дека нема да се врати, ама сепак правиш будала од себе. Го заведуваш како што се заведува стар љубовник, а ја занемаруваш неговата импотенција да ти се врати. Не правиш ништо друго, туку просиш од просјак: нема ништо да добиеш, освен неколку лузни на совеста.

Во тој костец со минатото, ти си тој што го поканил непријателот на бојното поле. И без разлика што тоа нема да се врати, ти го гледаш неговиот призор. Тоа е тука за тебе и ти го демнееш. Таа илузија во која живееш со своето минато, е негово прославување. Негова ода која ти ја рецитираш и звучи лошо.

Само што ти последен го дознаваш тоа. Кога ќе изостане аплаузот и кога ќе останеш сам на сцената. Тогаш сфаќаш дека цело време си живеел во мрак. Си му вртел грб на сонцето, за да си гледаш во сенката. Разбираш колку многу е апсурдно да го живееш минатото, исто како што е апсурдно да си ги чистиш дамките од маицата, кога можеш да облечеш нова. 

Во тој момент стануваш слободен. А слободата е само друго име на среќата. Најдобриот дел е што таа не се мери. Зашто, ако слободата се ограничи, престанува да биде слобода. Истото се случува и со среќата. Само потполно неусловена, таа е вистинска. Ти ја имаш, а твој е изборот дали ќе трчаш низ неа, или ќе одиш полека. Сепак, кој начин и да го избереш, едно е сигурно: таа прошетка нема да те измори. 

А минатото? Тоа е веќе слушнат виц: колку и да било добро, повеќе не може да те насмее.

Живот после мамурлак

После љубов, како после водка... никогаш повеќе. Мамурлакот е доволен сам по себе. Ако не престанеш да го консумираш истиот отров, си или луд, или алкохоличар. За среќа постои избор. А изборот е најдобрата работа што можеш да ја имаш.

Штом си избрал мамурлак, веројатно веќе си минеш лошо. Ама тоа не значи дека треба да се откажеш од радостите кои ги носи пијаноста на духот или телото. Можеби никогаш нема да ги разберам мажите што мразат балетанки. Ниту пак ќе ја разберам општата опседнатост со Ѓорѓе Балашевиќ. Ама, една работа знам. Живот после мамурлак постои. Мамурлакот поминува побрзо од споменот за разговор слушнат додека стоиш пред семафор. Но, ни малку не е безначаен како него.

Токму тој те потсетува дека треба да бидеш внимателен. Те поттикнува да правиш различни избори. Да чекориш цврсто по земјата, но никогаш да не си го газиш достоинството. И да пиеш вода, секако. После тоа поминува. А доаѓа животот после мамурлак.

Каков е тој? Како чувството на штотуку соблечени чевли после долг пат. Исцрпен си од претходниот живот, а истовремено имаш бескрајна енергија за следниот. Без разлика што си бил во претходниот живот, без разлика што ќе бидеш во овој. Знаеш дека повеќе не ти требаат чевли од кои те болат нозете, а не планираш ни да патуваш на долги релации наскоро. И тоа го прави новиот живот сосема нов. Сосема возбудлив. Непредвидлив. Страшен. И привлечен. 

А потоа, тргнуваш. Со мислата: никогаш повеќе. А не и веруваш, исто толку колку што не веруваш дека во затвор и во јавна куќа се сите невини. После љубов, како после водка... никогаш повеќе. До следниот пат.