Нешто старо, нешто ново, нешто позејмено и нешто тегет

Не е лесно да изедеш чоколадо. Првин треба да го набавиш, после да го одвиткаш и на крај кога ќе го изедеш, да знаеш да се носиш со фактот дека ти останала само празна обвивка. Е таков е крајот на јануари, како изедено чоколадо. На чоколадите одамна не им одолевам. Ама јануари го мразам.

Се започнува со магија и ветувања. Најтешкиот крај секогаш го има баш тој почеток. Ги затвораш очите и само веруваш... си викаш, овој ќе биде поинаков. Те понесува атмосферата: предпразнична, празнична, постпразнична... те понесуваат ветувања што сам си ги даваш, и оние кои ги слушаш. Колку е тешко да набавиш доверба. Полесно цел Краш ќе го преселам дома, одошто да ја набавам оваа супстанца. Ама ете, надоаѓа ли јануари, со цел тој сјај, магија и снегулки, и паф-пуф... доверба! Ај мајката. Се знаевме ние? И решаваш да ја земеш таа доверба. Да ја одвиткаш. 

Си земаш и нешто старо со себе. Го земаш искуството. Ама сега тоа го нема обликот на лошиот ѓавол што гледа телевизија на твоето лево рамо и постојано ти го менува каналот. Не, не. Сега искуството има облик на средовечен маж, што изгледа како барем половина од својот живот да го поминал јадејќи чоколади. А не учејќи од искуства. И сега, се прашуваш, можеш ли да му веруваш на твоето искуство, кое не научило од своето? Затоа се решаваш да го баталиш искуството. Кој учи денес од искуство? И онака имаш премногу материјал за следниот колоквиум. Си го земаш искуството како придружба, како оние придружби што сингл луѓето ги земаат за да одат на свадба. Колку да имаат со кого да влезат. 

И влегуваш во средиштето на таа јануарска магија. Си понесуваш и нешто ново. Секогаш. Колку многу овој јануари да наликува на претходниот, никогаш не може да биде истиот. Ако ништо друго, ги менуваш песните што ги пееш додека се тушираш. И тоа е нешто! Претходно косата ја миеше со Шаума и со Енрике? Сеа ја миеш со Шаума и со Ерос. Сфаќаш дека стандардите се смениле. А дека со годините најверојатно си имаш голем проблем.

Позејмуваш спомени од минатиот јануари. А нема ништо пострашно од нив. Лошите спомени не е тешко да се мразат. Но, убавите спомени ги мразиш уште повеќе, зашто се само спомени. Затоа спијте си. Од спиење нема спомени. Не пропагирам пасивност и конформизам. Никако. Ама сепак спијте. За да можете утредента да ги направите вистинските одлуки, заради кои наредниот јануари нема да имате потреба да се сеќавате, зашто ќе бидете преокупирани... со реалност, на пример? И дај Боже, да биде реалност ипол. 

И конечно, старата англиска традиција, вели дека невестата на денот на венчавката треба да носи нешто старо, нешто ново, нешто позејмено и нешто сино. За да биде среќна сопруга. Јас велам, секоја нова година ние го правиме истото, но се прашувам дали сме среќни? Колку стариот јануари сме си помогнале себеси? Колку големи се шансите да го зафркнеме овој јануари? Затоа, земете и нешто сино, нека биде тегет сино. Тегет чорапа. Колку против уроци, облечете ја наопаку. Направете нешто поинаку. 

Таков е крајот на јануари. Баш како празна обвивка, убавата содржина си ја консумирал. Останале само неколку аусајтерски сијалички во градот, ама ни нив не ги гледаш со онаа радост што ја имаше на почетокот на јануари. И не знам за вас, но јас стварно имам проблем да се носам со крајот на јануари. А и со чоколадите сѐ уште не можам  никако да си помогнам.

Чичко Ама

Нема никој порасипан од чичко Ама. Да постоеше награда за Расипаност, овој сите ќе ги собереше. Сите. Можеби ќе оставеше една за секој случај (Секој Случај е нечие алтер его, ама не ви го кажувам!). Е сега, јас лично не сум врзана ни крвнински, ни па агнатски со Ама. Никако. А тој упорно расипува, ли расипува. На пример, сакам да одам на Хаваи! Ништо ново, ништо невообичаено. Можеби и клише. И ете, јас таман сум ги спакувала сите 12 куфери, доаѓа Ама! Ама: „не можеш на Хаваи, мораш да учиш“. Е во вакви моменти, не ти се срушува светот... ти се срушуваш!

Јас сум сигурна дека секој се сретнал со Ама. Упорно сакаш едно нешто, доаѓа Ама и ти ја кажува јаката причина зошто не можеш САКАМ да го смениш со ИМАМ. Сѐ што имаш во таа ситуација, се два избори: да го послушаш него или да се каеш цел живот! Зашто Ама може да биде колку расипан сакаме, ама и мудар е тој! И сега, видете кое е проклетството, колку си ти помудар, толку повеќе Ама те гони! Па секој сака добро друштво за реметење! Тоа е ко во филмовите, кога се „јадат“ меѓу себе лошите типови. Ама и мудар ти, е нешто слично!

Па лесно е да сакаш нешто кога срцето е будалетинка и лесно се лаже. Бетер од дете во луна парк. Бетер од Џони Браво меѓу 300 спартанки. Романтичарите ќе ти речат: слушај срце, само тоа не лаже. Кој бе не лаже. Ако не те зафркне срце, кој ќе те зафркне? Те лажe, те мами, те искушува... Го спрема теренот за кога ќе дојде Ама. Не, не, не сум на страната на Ама. Сѐ уште тврдам дека е страшно расипан! Кога тој ќе дојде настапува гробната тишина! И ти ја носиш одлуката: срцето или Ама. Срцето ќе ти пружи среќа. Која најверојатно ќе трае кратко, зашто Ама го предвидел тоа. Ако го избереш Ама, нема среќа. Има мир. Па за пар години, можеби и среќа. Се шалам. Некогаш е потребен само момент за да ја видиш среќата повторно пред себе...

Заклучокот е: не биди мудар. Ама ќе те нејќе, нема да те прогонува, ти ќе бидеш среќен... до некоја инстанца од твојот живот. Има уште еден заклучок: биди мудар. И слушај го Ама што ти зборува. Зашто, доколку не постоела јаката причина, ни Ама не би постоел. Јаката причина постои. Ама постои. Иако го мразиш од дното на душата, мораш да признаеш дека е во право! Или барем дека некој ден ќе биде во право. А тој ден, ти ќе го викнеш Ама во посета. Ако си го игнорирал тогаш, Ама ќе ти се смее. А ако си го послушал, двајцата ќе се смеете. Зашто, тој ден е денот на среќата. Кога сфаќаш дека срцето е променливо. Кога сфаќаш дека тоа што некогаш си го сакал, а Ама упорно се попречувал меѓу вас, денес не е тоа што ти е потребно. А мирот си го зачувал. Си победил. Ти и Ама сте победиле заедно.

Клишеа? Единственото убаво кај нив е францускиот акцент!

Во живеачкава, од некои работи ми се повраќа во книжна ќеса! Ете, на пример, од џигер! Ама џигерот е срце (дискутабилно прашање!) во споредба со клишеата. Е тие, толку многу ми го дразнат центарот за повраќање во мозокот, и толку многу го опуштаат мојот желудочен свинктер, што содржината на желудникот ми прави водопади! Јас разбирам да не си инвентивен, ни креативен, ни слаткоречив... Ама ако веруваш во клишеа имаш проблем!

Клише на векот: СУДБИНА. Наметната од американските блогбастери и мас медиа културата воопшто. Се разбира дека во серијата убиецот ќе заврши жив запален, а совршениот пар ќе остане заедно. Да, зашто таму судбината е потпишана со раката на сценаристот! За среќа, во животот, ние сме сценаристите. А ако веќе попуштам да верувам во таа судбина, знаете како ќе ја замислам? Како поток! ПАНТА РЕИ. А ветерот сум јас, јас ја туркам водата во мојот поток, јас ги буткам камчињата на дното! И ако судбината е поток, таа толку брзо се менува, што престанува да биде клише!

Своевидна сестра на судбината, бездруго ќе биде ЕКСКЛУЗИВНОСТА. Не претерувам, ако речам дека нема поупотребуван, а побезначаен збор на денешницава. „Ексклузивно во вестите на ТВ Ексклузивност-ми-е-второ-име ќе имате прилика да го проследите разговорот со човекот кој вчера го кроеше лозјето...“. Или: „ексклузивно: познатата пеачка Ни-ја-знам-ни-ја-познавам остро го погледнала скопскиот шмекер Ма-ни-тебе-не-те-знам Ни-па-познавам...“. Бљак. Ушите ми плачат кога ќе го слушнам зборчето. Ако има нешто ексклузивно во целата таа ситуација, ќе биде моментот кога ќе видите моите уши како ронат солзи!

И тука не запирам, драги мои ексклузивци! Клишеата се цело семејство! Синдијазмичко! Браќа и сестри, трети и четврти братучеди... сѐ има! Тоа е толку широко семејство, што Бруклин не може да го собере, а можеби ни цел Њујорк не е доволен!

Од медиумската, преминувам на една друга драма. Драма што ја приредуваат луѓето покрај тебе. Е тука има две прости реченици, прости во екстензивна смисла: „Не се замарам“ и „Уживај“. Грррррр.... што би рекол Лутко од „Снежана и седумте џуџиња“: „одвратно“. Лутковците надвор од приказната за снежната убавица, можеби не се високи само еден метар и можеби немаат црвени носиња, ама ги има многу. Многу. Е баш таквите се тие кои „не се замараат“. Ако не се замараш, не се замараш. Готово. Нема ни да го спомнуваш тоа. А ако сакаш сам да се убедуваш дека не се замараш, слободно. Ама те молам користи друг збор... ако не сакаш да видиш што сум јадела за ручек! А „уживај“? Е тоа убива со игла за плетење, болно и полека! Ми вика уживај, а знам дека во паметот три пати ме убил, и веќе смислил алиби. Ама јас сепак порадо социологија ќе одам да читам, пред да почнам да се занимавам со читање мисли. Така што, ќе уживам! Можеби не крај социологијата, ама ќе пијам негде џин тоник. Ха! А ти кога ќе се решиш да ми кажеш што ти е, дојди, ќе нарачам уште еден!

И конечно, доаѓам до моите омилени клишеа. Љубовните. Статусите од типот: „те сакам муце мое, бац, бац...“. Да, романтиката треба да ја создаваш секаде и секогаш, се согласувам! Ама романтиката нема врска со 53 „likes“ и 27 „comments“. 

А сега, ќе одам... муабетов со романтиката, ме инспирира. Наместо да зборувам за романтики, одам да ги создадам! Ве сакам, бац, бац...